Zoals nu Engelse families geheel uiteenvallen en op party's tegenover elkaar staan als je Brexit!! roept, veroorzaakt “Wolf!!” in Nederland op feestjes nu hetzelfde effect. Zo in de loop van dit jaar heb ik een aantal gesprekken gevoerd waarvan ik kort de context en de inhoud van de meest interessante zal weergeven:
Nationaal Park Yollowstone
In Nationaal Park Yellowstone volgde ik drie dagen de zogenaamde “wolfers”. Mensen die in hun vrije tijd door het hele park (zo groot als de provincie Utrecht) wolven schaduwen. Zij staan in contact met elkaar, overigens niet met mobieltjes want je hebt bijna nergens ontvangst, en houden contact met de wetenschappers. De wolven worden waar mogelijk vanaf parkeerplaatsen en de parkwegen gespot met grote telescopen, cameralenzen en verrekijkers. Niemand mag het gebied zomaar in wandelen. De dieren in Yellowstone hebben het prerogatief.
Wolfers
De eerste keer dat ik mij bij een groep “wolfers” aansloot was bij een parkeerplaats in Slouhgcreek, daar zou zich een “wolf-den” (wolvennest) op een tegenoverliggende helling bevinden. Ik voegde mij bij het groepje en begon door mijn kijker te kijken in dezelfde richting waarin mannen en vrouwen leunend op grote 4wheeldrives en uitklapstoeltjes door hun oculair tuurden. Ik zag niets. Nou ja bomen, wat struikjes en dood hout. Geen wolf. Ik had dus wel een super kijker mee met een geweldige vergroting (12X), maar dat hielp niet.
De Amerikanen fluisterden met elkaar of zwegen. Niemand lette op mij en ik had niet de moed om te vragen waar ze nu precies naar keken. Na twee uur taaide ik af. Er valt nog wel meer te zien in Yellowstone dan wolven tenslotte. Bisons, wapities, grizzlyberen en elanden om eens wat te noemen.
De dag er opvolgend sloot ik vroeg in de ochtend opnieuw aan bij de groep. Er werd nu losjes met elkaar gesproken en af en toe door een telescoop gekeken. Dit keer lukte het om een gesprek aan te gaan. Een man, grijzend en in spijkerpak, wilde wel tonen waar de wolven zaten. En ja hoor, wat hout en bos leek, viel uiteen in vijf welpjes en drie volwassen wolven. De welpjes klauterden over een van de liggende wolven en deden een soort diefje met verlos. De man vertelde dat ze zes weken oud waren, en zo begon een goed gesprek. De verschillende packs, de onderlinge haat en nijd tussen de packs, de verschillen tussen de packs, het herkennen van de individuele wolven, gemiddelde leeftijd drie jaar, gevoelig voor parvo, het grote verdriet als een van de roedelleiders uitviel. Uitviel? Doodgeschoten? De man, Peter, knikte. Hoe werkt dat dan in Amerika? Zodra de wolf het park uit is, is de wolf vogelvrij, zelfs wetten beschermen hem niet. Het land is zo groot en leeg dat een wolf gewoon voor altijd verdwijnt. Want een wolf is een bedreiging voor de veestapel. En iedere farmer heeft een geweer. Hoe was Peter eigenlijk “wolfer” geworden? Vroeger schoot hij ook wolven, en ook een keer een mountain lion (poema). Op zekere dag kreeg hij een wolf in het vizier. Hij keek recht in de gele ogen van een zwarte wolf. De wolf keek hem aan, hij voelde contact. En dat was het. Vanaf dat moment gebiologeerd door wolven, en het geweer aan de wilgen gehangen. Ook tot vreugde van zijn vriendin. Hij wilde niet meer schieten en de ontembare pracht van de wolf delen met anderen en de wolf beschermen.
Een ander gesprek in Cody, Buffalo Bill centrum van het Westen, hangend over een balustrade en kijkend naar een museum opstelling van het kampement van Blackfeet indianen. Tsja zei de vrouw naast mij, wij Amerikanen kunnen heel goed samenleven met de wildernis. Wij weten hoe je met wolven moet omgaan, het is zoals met de indianen, zei ze.
Nederland
In Nederland sprak ik met een jager. Hij was ervan overtuigd dat Nederland geen plaats kon bieden aan wolven. Ook geen solitaire wolf. Het grapje over een compromis dat als er drie wolven in Nederland binnenkomen de jagers er een mogen schieten kon hij niet waarderen.
Het is een bijzonder onderwerp. Het grote verschil met Amerika is dat een wolf hier niet onzichtbaar kan komen maar ook niet onzichtbaar kan verdwijnen.
Dat maakt het de moeite waard om met elkaar te bespreken: De Wolf!
Foto's en tekst: Sjakel van Wesemael